Marinel Buys woont en werkt als verzorgende op Zorgboerderij BuitenGewoon in Delfgauw. Samen met haar man Arjo kiest ze er bewust voor werk en privé met elkaar te verweven.
Simone Paauw
De doelgroep van de zorgboerderij bestaat uit zelfstandig wonende ouderen die vaak licht tot matig dementerend zijn. Het echtpaar heeft een achtergrond in de ouderenzorg en geen ervaring als agrariërs. Marinel Buys: “In de tijd dat ik in de thuiszorg werkte, kwam ik vaak bij boeren en tuinders die met geen stok naar de reguliere dagopvang te bewegen waren. Zij voelden zich daar niet thuis. Vaak kwijnden ze helemaal weg. Voor mantelzorgers was dat een grote belasting. Zij zagen dat het niet goed ging, maar wisten geen beter alternatief. Wij wilden graag iets vertrouwds aanbieden dat aansloot bij het eigen leven. Dat werd de zorgboerderij. Doordat we daarmee de mantelzorgers ontlasten en diverse zorgtaken op ons nemen, willen we de opname in een zorginstelling zo lang mogelijk uitstellen.”
Moestuin
Twee jaar geleden ging BuitenGewoon van start. Per dag komen er ongeveer tien bezoekers. Zij verzorgen, onder begeleiding, de moestuin en de dieren. De warme maaltijd tussen de middag wordt door de bezoekers zelf bereid. Marinel Buys: “Wij vinden het vooral belangrijk dat ze het naar hun zin hebben. Door deze vorm van dagbehandeling geven we het gevoel terug dat ze nuttig bezig zijn. Dat doen we expliciet door heel vaak te benoemen wie wat heeft gedaan; de aardappelen schillen of het konijnenhok uitmesten bijvoorbeeld. Vaak weten onze bezoekers zelf niet meer dat ze dat die morgen hebben gedaan”, vertelt de verzorgende. “Je ziet de mensen opknappen als ze hier komen. Vaak zijn ouderen verwaarloosd en depressief. Ze eten te weinig en komen niet veel meer buiten. Als ze een tijdje bij ons op de dagbehandeling komen, krijgen ze vanzelf weer een kleurtje en worden ze dikker. Familieleden zeggen vaak dat de bezoeker zichzelf weer is op de boerderij.”
Werk en privé
Marinel en Arjo Buys wonen met hun drie kinderen van 10, 12 en 15 jaar in een apart gedeelte van de boerderij. Ze werken beiden officieel parttime, maar de zorg voor de dieren gaat altijd door. Marinel Buys: “Ik moet oppassen dat ik me tijdens vrije dagen niet met het groepsgebeuren ga bemoeien. Maar ik ontkom er niet altijd aan. Soms loopt een bezoeker bijvoorbeeld het woongedeelte binnen. Om te voorkomen dat ons leven, en vooral dat van de kinderen, te veel in het teken gaat staan van de boerderij, moeten Arjo en ik onszelf geregeld een halt toeroepen. Maar wij hebben hier nu eenmaal voor gekozen en daarom vind ik het niet zo erg dat werk en privé soms door elkaar lopen.”
Door deze bijzondere manier van wonen en werken, heeft Marinel Buys met veel bezoekers een nauwere band dan ze zou hebben als ze in een gewone zorginstelling zou werken. Ook haar kinderen gaan, vooral tijdens de vakanties, veel met de groepsleden om. “Je ziet de bezoekers opknappen, maar soms weer achteruit gaan. Als mensen niet meer in de groep kunnen functioneren, of als ze wegloopneigingen gaan vertonen, dan houdt het hier op. Helaas moeten ze dan vaak naar een zorginstelling en dat is iets wat wij juist proberen uit te stellen. Het verdriet van mensen raakt mij sterker, omdat ik ze meer persoonlijke aandacht heb kunnen geven. Maar je moet professioneel blijven, dus je laat met je collega’s een paar tranen en dan ga je weer door. Eigenlijk is het meestal pas echt moeilijk voor andere bezoekers. Zij beseffen dat dit hun voorland is.”