Irma Jonkers werkte in het bedrijfsleven, had het best naar haar zin en verdiende goed. Toch maakte ze op haar 45ste de overstap naar de verpleging.
Simone Paauw
“Het ging goed in mijn werk als executive assistant bij een automatiseringsbedrijf, maar ik miste iets”, vertelt Irma Jonkers. “Ik organiseerde onder meer goedlopende conferenties in Zuid-Frankrijk en was daar zelf vaak bij aanwezig. Het was een verwend leventje, maar toch stelde ik mezelf steeds vaker de vraag of het eigenlijk wel ergens toe leidde. Ik wilde werk doen dat mij meer voldoening gaf en dat meer zin aan mijn leven zou geven. Werk waarin ik iets voor andere mensen zou betekenen.”
Nooit eerder had ze er bij stilgestaan dat werken als verpleegkundige iets voor haar zou zijn. In tegendeel zelfs; ze dacht dat ze het helemaal niet kon en niet wilde zorgen. “Dat veranderde toen mijn moeder ziek werd en ik de zorg voor haar op me nam. Tot mijn eigen verbazing merkte ik dat ik het prettig vond. Toen ze werd opgenomen in VU medisch centrum ontdekte ik dat de sfeer me daar aansprak. Ik besefte dat het leven eindig is en dat ik het niet uit moest stellen als ik echt iets nieuws wilde. Toen ben ik bij VUmc gaan informeren naar opleidingsmogelijkheden.”
Zwaar
Irma Jonkers koos voor de duale hbo-opleiding Verpleegkunde. Werkervaring deed ze op in VUmc. Tijdens het eerste jaar van haar opleiding moest ze leven van een studietoelage die veel lager was dan wat ze eerder verdiende. Ook was het wennen aan de andere bedrijfscultuur. “In het begin was het zwaar. Ik moest wennen aan de discipline, het op tijd komen, het werken met vooral vrouwen en de formele structuur in het ziekenhuis, waardoor je niet even snel dingen kunt regelen. Maar nu vind ik de discipline juist prettig en mijn vrouwelijke collega’s heel gezellig.”
Tijdens de opleiding werkte Irma Jonkers op verschillende afdelingen. Uiteindelijk beviel het haar het beste op de afdeling cardiologie/cardiochirurgie. “Het spreekt me aan dat je bij hartpatiënten niet alleen verpleegt, maar ook adviezen geeft over het veranderen van de leefstijl. Tijdens mijn stage merkte ik dat een deel van de patiënten angstig of gestrest reageert na bijvoorbeeld een hartinfarct. Dat boeide me, want patiënten die minder aan stress lijden, hebben op termijn een hogere levensverwachting. Angstige of gestreste patiënten reageren dus eigenlijk precies verkeerd op hun ziekte. Ineffectief copingsgedrag wordt dat genoemd. Voor verpleegkundigen kan dit moeilijk zijn, omdat de patiënt zich uit onmacht bijvoorbeeld afwijkend gedraagt. Hierover ging mijn afstudeeropdracht. Ik heb voor verpleegkundigen een lijst samengesteld waarmee gekeken kan worden of een patiënt niet goed omgaat met zijn situatie. Ook heb ik in beeld gebracht wat je kunt doen om het te verbeteren.”
Tevreden
Ruim een half jaar voor ze afstudeerde, kreeg Irma Jonkers een contract aangeboden bij de afdeling cardiologie/cardiochirurgie. Ze is erg tevreden met haar nieuwe bestaan als verpleegkundige. “Mijn oude inkomen heb ik nog geen dag gemist. Misschien heb ik minder nodig, omdat ik tevreden ben. Ik leef anders; mijn auto heb ik weggedaan, ik fiets naar mijn werk, ik rook niet meer, sport meer en voel me fitter dan ooit.”