Verpleegkundige Denise Salden steekt veel energie in het spelen van de alt-saxofoon bij de band Pitchlight.
Simone Paauw
“Mijn ouders zagen me liever naar het conservatorium gaan, maar van kleins af aan wist ik dat ik de verpleging in wilde. Ik zat op mijn elfde jaar al bij het Rode Kruis en ging mee naar evenementen, zoals wielerwedstrijden, om eerste hulp te verlenen. Ik vond het contact met mensen leuk en de medische handelingen vond ik interessant. Ik werk nu in een revalidatiecentrum op de afdeling Amputatie, Traumatologie, Orthopedie, Cardio en Brandwonden. Alles door elkaar. Ik vind het mooi om te zien dat mensen hier meestal opknappen. Ze worden bij wijze van spreken met een ambulance binnengebracht en gaan lopend weer naar huis”, vertelt Denise Salden (23). Zij is verpleegkundige bij Stichting Revalidatie Limburg in Hoensbroek.
“Naast de verpleging ben ik doorgegaan met de muziek. Ik heb leren spelen op klarinet, hobo, sopraan-saxofoon en alt-saxofoon. Ik zit bij de fanfare en speel sinds vier jaar alt-saxofoon in de band Pitchlight, een 13-koppige coverband. We spelen soul, pop, blues, rock, en rock ‘n roll uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. We oefenen één keer in de week en in het voorjaar en de zomer treden we bijna ieder weekend op bij buitenfestivals, bruiloften en de traditionele Limburgse schuttersfeesten.”
Onderschatten
“Vooral in het voorjaar en in de zomer heb ik het druk met de band en de combinatie met mijn werk is dan lastig. Het is handig dat ik een flexibel contract heb, waardoor ik tussen de 28 en 36 uur per week werk. Als ik lang van te voren weet dat we optreden, hou ik daar rekening mee bij het indelen van mijn diensten. Mijn collega’s zijn gelukkig bereid om een dienst te ruilen als dat nodig is. We spelen vaak van ‘s avonds half tien tot ongeveer twee uur ’s nachts. Daarna moeten we nog opruimen, inpakken en naar huis rijden. Mensen onderschatten nog weleens hoeveel tijd en energie er gaat zitten in één optreden. Na een optreden, blijf ik dan ook niet naborrelen met de andere bandleden, want daar ben ik veel te moe voor.”
“Ik zou niet weten hoe ik zonder het maken van muziek moet leven. Doordat ik al van kleins af aan speel, ben ik bij wijze van spreken vergroeid met de muziek. Toch zou ik niet snel voor een carrière in de muziekwereld kiezen als ik die kans zou krijgen. Ik heb niet voor niets de opleiding hbo-v gedaan, dat wil ik niet zomaar weggooien. Ook vind ik dat de verpleging meer zekerheid biedt. Als muzikant kun je bijna niet uitgaan van een vast loon, behalve als je muziekleraar wordt. Nu verdien ik er trouwens ook vrijwel niets mee. Na aftrek van de kosten, houden we aan een optreden hooguit dertig of veertig euro per man over.”
Twee werelden
“Het zijn toch wel twee verschillende werelden, mijn werk en mijn muziek. Hoewel mijn collega’s soms naar optredens komen en een enkele patiënt me soms op het podium heeft zien staan. Zou iemand uit het publiek tijdens een optreden medische hulp nodig hebben, dan zou ik er wel op af gaan. Dat moet, want ik heb de eed afgelegd. Maar ik zou toch even afwachten of er anderen zijn die de juiste hulp kunnen verlenen.”